El chacal

Una de las mejores canciones de Dionysis Savvapoulos:

Το τσακάλι

Μαύρη
η ψυχή μου είναι μαύρη
το παλιό δηλητήριο
αποδίδει καρπούς

Χάνω
τον ορίζοντα χάνω
το τηλέφωνο πιάνω
και ρωτάω τους γνωστούς

Πάνω απ’ όλους τους πύργους κρεμόταν
ζητώντας να προσγειωθεί
κανένας δεν τον δεχόταν
μας άρπαξε για να σωθεί

Κοίτα που ένας τρέχει από ανάγκη
για να μην πιαστεί
και πάλι εμάς θα πάρουν φαλάγγι
είμαστε άρρωστοι

Ένας κόσμος που κρύβει το δράμα
με μια δήθεν στηλίτευση
αξούριστος με την πυτζάμα
απ’ την μεταπολίτευση

Πείνα
μονάχα μια ακτίνα
Ιωάννα και Λίνα
λίγο φως στο γυαλί

Πάμε
όλοι εκεί τραγουδάμε
οι σκηνές περπατάνε
και του έργου η φυλή

Πίσω
μένει ο γείτονας πίσω
στο παλιό του το ίσο
στη δική του αρετή

Δρόμο!
Κι ας καλύψαμε δρόμο
είμαστε έξω απ’ το χρόνο
θέλει ακόμα κουπί

Κι από ‘κεί που πρέπει να ήμασταν τώρα
μέχρι εδώ αφρίζει αυτό το κενό
της έμπνευσης η άγρια ώρα
ο φόβος πολλώ χρονώ

Φαντασία και φωνασκία
πλάι βάνε τα
Στο κενό μας προχωρά η Τουρκία
τόσο άνετα

Με τη θήκη του βιολιού στο χεράκι
φλώρος μαθητής
και ξοπίσω το αλητάκι
ο μαύρος πετροβολητής

Πάμε
όλοι εκεί τραγουδάνε
με το γράμμα μου θα ‘μαι
πλάι εκεί στους γνωστούς

Κλείνω
στο βουνό να επιμείνω
το κενό να μικρύνω
με τους στίχους αυτούς.

El chacal

Negra
mi alma es negra
el viejo veneno
da sus frutos

Pierdo
el horizonte pierdo
el teléfono cojo
y pregunto a los conocidos

En lo alto de todas las torres colgaba
pidiendo aterrizar
nadie le aceptó
nos agarró para salvarse

Mira aquél que corre por necesidad
para no ser cogido
y una vez más a nosotros nos pondrán en fuga
estamos enfermos

Un mundo que oculta el drama
con una aparente reprobación
sin afeitar con el pijama
desde la Transición

Hambre
solamente un rayo
Ioanna y Lina
poca luz en el cristal

Vamos
todos allí cantamos
recorren los escenarios
y la raza del trabajo

Detrás
vive el vecino, detrás
en su vieja igualdad
en su propia cualidad

Calle!
Aunque cubriéramos la calle
estamos fuera de tiempo
quiere el remo todavía

Y desde allí donde tendríamos que estar ahora
hasta aquí hace espuma este vacío
la hora salvaje de la inspiración
el miedo de mucho tiempo

Fantasía y vocerío
tráelos aquí
En nuestro vacío avanza Turquía
tan cómodamente

Con la funda del violín en la mano
pajarillo estudiante
y después el vagabundo
el negro apedreador

Vamos
todos allí cantan
con mi carta estaré
al lado de los conocidos

Me retiro
a la montaña para insistir
para reducir el vacío
con estos versos.